"ZAPATILLAS ROTAS" CON XABIER QUIROGA

O pasado mércores 9 de decembro tivemos a sorte de contar coa presenza de Xabier Quiroga na nosa xuntanza de Papalibros adultas. Aínda que vén de presentar a súa última obra, Inzan o da saca, nós convidámolo para falar de Zapatillas Rotas, a súa anterior publicación.
Zapatíllas rotas é unha novela construída arredor dun velliño que un día desaparece dunha residencia de anciáns convidado (ou raptado) por un "home", un antigo veciño que necesita respostas. Este home, un parado que non ten presa, monta ao ancián no seu vello automóbil  coa intención de ver o mar, e xuntos emprenden unha viaxe ao pasado, na que a fráxil memoria do vello é o fío condutor do que vai tirando o home para entender a súa historia familiar.
Paralelamente vaise montando un dispositivo para atopar ao vello, que vai transformando a desaparición nun rapto e a acadará unhas dimensións descontroladas.  Coidadoras, asistentas sociais, gardas civís, policías, directores xerais da Xunta, secretarias-amantes de directores xerais, esposas enganadas, fillas consentidas e ata un tirador de élite coprotagonizan outros episodios que a modo de contrapunto se van interpolando na historia. Esta rica galería de personaxes serve de escusa para denunciar a situación dos maiores cunha lei dependencia abortada, a ineficacia e hipocrisía de moitos altos cargos, a violencia machista, o desequilibrio dalgunha xente que ten acceso ás armas, a situación do idioma, a falta de compromiso e fe no traballo... Fronte este panorama devastador, só se salvan xentes sinxelas que cren no seu traballo como unha asistente social que se implica ou un garda civil con moito sentido común que, lamentablemente, deben obedecer a superiores incompetentes.
Con todos estes elementos vaise tecendo unha historia áxil que mantén a tensión até o final, momento no que se alcanza un clímax cinematográfico, onde vemos a última escena dende distintos planos e case sentimos o pelo revolto polas aspas dos helicópteros.
Pero máis que unha road moovie ou un thriller, Zapatillas é unha novela de amor, un amor que a inxustiza, a desigualdade e o abuso dos que gañaron a Guerra Civil fan imposible. É tamén unha historia das raigames que se perden, dun mundo que se esboroa coma a memoria do señor Xaquín.
A presenza de Xabier Quiroga permitiunos falar de todos estes aspectos e, ademais, do proceso creativo da obra. Así descubriunos a historia de amor real que se agocha na novela, a do autor coa súa avoa Xosefa, a dedicataria do libro. Todo un pracer despois do gran pracer que xa supuxo ler Zapatillas rotas.

OS PAPALIBROS HOMENAXEAN A XOSÉ NEIRA VILAS

Na xuntanza de hoxe os Papalibros "Benxamíns", de 1º e 2º de ESO, rendiron unha pequena homenaxe a Xosé Neira Vilas na biblioteca, lendo un capítulo de Memorias dun Neno Labrego.
Como xa fixeran varias lecturas deste libro nas aulas de lingua, escollimos "O Rebusque", onde nos enteramos que era ese costume de ir ao campo da festa ao día seguinte para ver que se podía atopar. Por fin a Balbino venlle a sorte que nunca lle acode e atopa unha caixiña feituca  e misteriosa, que que ten un peche que non pode abrir. Balbino é feliz co seu tesouro, devece por saber o que ten dentro pero non quere amolar o peche e escóndeo para que ninguén llo poda quitar. Ao final vai ser a propia natureza, que non entende de segredos, quen lle arrebate a preciosa caixiña á que cehgou a querer máis que a todos os da casa.

ADEUS A XOSÉ NEIRA VILAS

Este venres 27 de novembro, xa avanzada a mañá, o alumnado de literatura galega de 2º BAC preparaba apresuradamente para proxectar nos corredores unha imaxe de Xosé Neira Vilas cun breve pé que aclaraba que o autor de Vila de Cruces nos deixara. Poderíamos escribir aquí un artigo extenso gabando as calidades do autor e da persoa que foi Neira Vilas, pero hai abondosa información na rede e nos medios. Aquí e agora gustaríanos, gustaríame, facer unha breve reflexión, xa a título persoal, do que supuxo Memorias dun neno labrego para aqueles que nacimos nos anos 60 do pasado século e nos botamos a ler nos 70.

Non me lembro con exactitude cal foi o primeiro libro, libro-libro, refírome, que lin en castelán, pero si me lembro que o primeiro libro que lin en galego era Memorias dun neno labrego, lectura obrigatoria, se mal non recordo, naquel 1º de BUP no que eu tería uns catorce anos. A lectura non fora fácil porque o vocabulario era complicado e non tiñamos dicionarios axeitados. A miña foi a primeira promoción que estudara lingua galega no instituto. Daquela o material didáctico estaba por facer, había un único libro de texto e non gardo na memoria literatura xuvenil en galego a non ser unha tradución do Principiño, que por fortuna tiña na casa, e que por moito debuxiño que tivese non acababa de convencerme... (quen dixo que esta era unha lectura para nenos?).

Cando conseguín ir superando as dificultades do léxico e avanzando a novela, descubrinme igual de prendida que con outros libros que lera, xa non era capaz de parar até saber se habería xustiza para Balbino, odiaba a Manolito, sentíame resarcida cando lle guindara a pedra e choraba de carraxe cando seu pai o castigara brutalmente.

Parafraseando a Carlos Negro, eu nunca fóra nena de aldea, máis a aldea entrou en min non só a través da casa dos avós paternos, na aldea de Cabeza de Vaca, en Ourense, senón tamén a través dos libros da Triloxía do neno de Neira Vilas. Con el descubrín a historia da xente humilde do meu país, que ás veces non é a que se conta nos libros de texto, unha historia de asoballamentos, inxustizas e desigualdades, pero cun ingrediente novo, a dignidade que Neira Vilas lle devolvía a aldea.

Voltei a mirar para o río e a comparalo cao vida. Coa vida de todos. A da xente que facía a labra, a dos que estaban lonxe, ou navegando, ou aínda non nasceran. ¡Que procesión inmensa é o mundo! Que feira, onde a todas horas chegan uns e outros vanse.

Memorias dun neno labrego

Grazas polas túas lecturas, Xosé, por facernos máis agradable este río da vida.

EL LECTOR, DE B. SCHLINK

As Papalibros xuvenís comezaron este curso con El lector, novela de B. Schlink. A novela de amor do principio, narra a relación amorosa dun adolescente cunha muller madura, vaise convertindo na segunda e terceira parte nunha revisión do pasado recente de Alemania e unha reflexión sobre a culpabilidade. Schlink, nado en 1944, pertence a esa xeración de escritoras e escritores alemáns revisionistas do pasado nazi do seu país que está en conflicto coa súa identidade cultural. O revisionismo é un motivo constante na narrativa de Schlink e especialemnte nesta obra, que parece ser parcialmente autobiográfica.

Pero esta é tamén unha novela sobre literatura e libros. Unha parte importante do ritual amoroso é a lectura que Michael Berg, o protagonista, fai a Hanna, a súa amante, cada vez que están xuntos. Hanna vai aprendendo a apreciar grandes clásicos como Homero, Goethe, Stendhal, Schiller, T. Mann, Lessing... que lle le Michael, o lector, e déixase seducir por eles. 

A relación entre Michael e Hanna, aínda que desigual, dominante e difícil por momentos, é plena e acelera no adolescente o tránsito á idade adulta. Pero quen é realmente Hanna? que sabe Michael do seu pasado? A resposta está na segunda parte, na que os antigos amantes se reencontrarán anos máis tarde, nun contexto totalmente distinto, e Michal, incipiente avogado, descubrirá o seu pasado nazi e algunha circunstancia lle fará entender a súa brusca desaparición. É aquí cando comeza a reflexión sobre a culpabilidade de Hanna, e por extensión do pobo alemán, que obedecía ordes sen cuestionarse unha autoridade que impelía a cometer atrocidades. Pero non só se cuestiona a culpabilidade dos colaboradores directos como Hanna, senón tamén dos espectadores paralizados polo medo, como o propio Michael, espectador mudo nun xuízo no que podería intervir, aportando datos que exculpasen a Hanna.

Aparécesenos entón esta relación amorosa entre unha dominante muller seductora e un inmaduro adolescente como uha metáfora do pasado de Alemania, onde un engaiolante III Reich seduciu a todo un pobo que non tivo a madurez necesaria para ver esa outra cara oculta da lúa, ao igual que Michael con Hanna ata moito máis tarde. A secuela da relación non deixa lugar a dúbidas, non pode volver querer a esa muller, en certo modo ata renega dela, pero tampouco será capaz de volver a amar con esa paixón da adolescencia, en certo modo se consume, queda incapacitado para o amor pleno.

CREMATORIO E PÍLDORAS AZULES

Se na nosa primeira quedada de outubro dábamos conta das lecturas do verán, entre as que compartimos De ratos e homes, de J. Steinbeck, nesta xuntanza de novembro as Papalibros adultas comentamos os nosos primeros libros deste novo curso escolar, Crematorio, de R. Chirbes, e Píldoras azules, de F. Peeters. 

Eleximos Crematorio como unha pequena homenaxe a Rafael Chirbes, un dos mellores escritores da narrativa española recentemente falecido. A acción arranca coa morte de Matías Bertomeu, militante de esquerdas durante o franquismo que dedicou os últimos anos da súa vida á agricultura ecolóxica en Misent, unha turística vila de Levante facilmente identificable coa Denia natal de Chirbes, pero que podería ser calquera lugar da costa española. Arredor deste protagonista ausente vaise tecendo unha rede de personaxes de amplo espectro social e humano, dende a familia de Matías, de orixe burgués, como o seu irmán Rubén, o constructor sen escrúpulos que se enriqueceu coa especulación urbanística e boom da construción, ou a súa sobriña Silvia, bempensante restauradora de arte, que se sinte máis unida a Matías que ao seu pai, até as mafias rusas cos seus matóns e prostitutas,  e tamén os matóns nativos e/ou homes para todo, que axudan a cimentar a fortuna de Rubén con escuras manobras e negocios. Completan este desfile Santiago Brouard, un escritor acabado, vítima do alchool e as drogas, ou o seu biógrafo e suposto amigo, Juan Muñor, profesor e crítico literario, esposo de Silvia.

A novela ten unha estructura circular, empeza e acaba co monólogo interior de Rubén arredor do corpo de Matías no tanatorio. A este monólogo vanse engadindo distintas voces formando unha rica polifonía da que se vale Chirbes, mediante o dominio maxistral do estilo indirecto e directo libre e o monólogo interior, para denunciar descarnadamente á especulación urbanística e a corrupción en xeral da España de comezos do s. XXI, deixando en evidencia todas as pezas que a conforman. Non se salva ninguén, constructores, políticos, mafiosos, pero tampouco a burguesía acomodada e culta, a xoven esposa oportunista e hortera, o escritor que pode ser cruel coa persoa coa que convive e o atende con devoción, o culto profesor universitario mesquiño ou até o propio Matías, militante de esquerda e ecoloxista, que rouba o terreo, en todos os sentidos, a seu irmán Rubén.

Ao final case acabamos empatizando con Rubén, que a pesares da súa falta de ética e escrúpulos é coherente dalgún xeito, ocupándose dunha familia que lle repocha unha riqueza da que se beneficia. O título, Crematorio, non fai só alusión ao lugar onde o corpo de Matías vai ser incinerado, senón tamén a todo ese mundo que é consumido pola voráxine especulativa e o afán de riqueza.  

Píldoras Azules é un comíc autobiográfico de F. Peeters, que narra o día a día dunha relación de parella no que ela e o seu fillo son seropositivos (e deben tomar esas pilulas azuis ás que alude o título). É unha historia honesta, sinxela e valiente, que mira de fronte a unha enfermidade cruel e estigmatizada que castiga e nos enche de medo co mellor que temos, o amor. En palabras do propio autor, a SIDA afecta ao máis intanxible do ser humano, o amor, creando discapacitados para o amor. Do debuxo de Peeters destacaríamos calidez dos rostros amados nos ollos de Cati e o neno, os elementos máis abstratos do comezo, cando tratar de explicarnos o contaxio do virus no sangue e, especilamente ese toque surrealista co chimpancé branco, que representa o medo, ou o mamut, animal ancestral que dialoga co autor e aconsella "confórmate con apreciar a tempo as cousas que teñen un final".

Despois desta xuntanza conseguimos a nova edición de Píldoras Azules, na que se engade unha pequena secuela que dá conta das vidas dos protagonistas nos últimos trece anos e devorámola sin dilación. Este epilogo redondea aínda máis esta historia, que abre unha porta á esperanza ao tratamentoda SIDA e ao fin da exclusión social que produce a enfermidade sen caer en sentimentalismos ou melodramas.

GALICREQUES 2015. VOLVEN OS PAPALIBROS!

Ao igual que o curso pasado, inauguramos a nova tempada Papalibros 15-16 asistindo ao Festival Internacional de Títeres de Compostela Galicreques 2015, actividade que compartimos co obradoiro de Teatro, pois moitas e moitos Papalibros son tamén amantes das artes escénicas.

Vimos un espectáculo de títeres de luva titulado Bruno Estampilla, a cargo da compañía arxentina Teatro de Ilusiones Animadas, que deu vida a Bruno Estampilla, un carteiro de marabilla, que tanto levaba cartas ás súa amada, a señorita María, como ao mesmo demo no Inferno.

Antes e despois do espectáculo, o titiriteiro explicounos como se manexaban o títeres e os distintos tipos deles que vimos, de xeito que afondamos un pouco máis no tema  Homo Habilis, co que seguimos a traballar este ano.

Vimos tamén unha exposición de títeres de dedo na SGAE e de títeres de luva na biblioteca Ánxel Casal. Como bos Papalibros, visitamos esta magnífica biblioteca pública de Compostela e co noso carné de socios poidemos levar algúns libros que nos apateceron.

Dende aquí recordámosvos que nesta primeira semana de outubro comezan as nosas xuntanzas: luns 5 a mediodía para 2º ciclo de ESO e BAC, mércores 7 a mediodía para 1º ciclo de ESO e tamén mércores 7 a partir das 18.15 arrancamos co club de adultos. Estades todas e todos convidados!

.

FELIZ VERÁN E FELICES LECTURAS!

Non queremos despedirnos sen publicar a guía de lecturas para as vacacións, que ao longo do curso foron elaborando as rapazas e rapaces de 1º de ESO A coa súa porfesora Aurora Mourenza. Non marchedes sen coller un libro. Aínda que xa se prestaron moitos, temos abondo para todas e todos. Feliz verán e felices lecturas!

Despedida club de adultos: "El gran Gatsby" e "Lo que el viento trae"

No club de adultos despedimos as nosas sesións deste curso con dous libros estupendos: El Gran

Gatsby de F.S. Fitzgerald e Lo que el viento trae, novela gráfica de Jaime Martín.
Con razón O gran Gatsby é considerada a gran novela norteameríca. F. Scott Fitzgerald fai un retrato maxistral do período de entreguerras, eses felices anos vinte previos ao crack do 29 nos que unha clase burguesa emerxente, branca por suposto, se enriquece cos bonos e accións na bolsa, proliferan as mafias á sombra da lei seca e se marcan as diferenzas sociais que logo se extremarán coa gran depresión. Todos eles acuden as espléndidas festas que dá Jay Gatsby na súa mansión nas que o jazz está sempre presente, ao igual que o prohibido alcohol.
Gatsby é un personaxe misterioso, un home que se fixo así mesmo e solitario, a pesares de estar rodeado dunha multitude frívola e que se aproveita da súa xenerosidade. A través do narrador, Nick Carraway, un observador neutral que se considera a si mesmo honrado, a lectora descubre a personalidade Gatsby baseada no engano, pero consegue sentir unha certa empatía cara el, xa que debaixo de toda a parafernalia das festas multitudinarias agóchase un sentimento auténtico, só quere atraer a Daisy Buchanan e conseguir de novo o seu amor. Gatsby, aferrado ao seu sono, semellará case unha figura quixotesca fronte a Tom Buchanan, o marido de Daisy, un home de boa familia e dobre moral, que cre nos valores tradicionais norteamericanos. Tom Buchanan, arroupado polo seu diñeiro e a súa personalidade asoballadora, conseguirá impoñerse e saír indenme da desgrazada historia amorosa a varias bandas que se fragua na novela.
Lo que el viento trae é unha novela gráfica de Jaime Martín, autor da espléndida e máis recente Las guerras silenciosas. O título vén sendo un remedo da tradución ao español da famosa película Gone with the Wind e fai alusión a un estrano e macabro fenómemo que acontece na historia, ambientada nunha Siberia presoviética. Trátase, pois, dunha historia de terror que ten como protagonista a un xove médico que por motivos políticos debe fuxir dunha Moscova previa á revolución rusa, e acepta un posto de resposabilide no inhóspito norte do país. O frío, a pouca luz, a ignorancia, a superstición e a brutalidade farán o resto.
E como sempre a parte grastónomica estivo a altura das lecturas, queixos variados e riquísimos cunhas deliciosas pastas e, como non, a tradional repostería de Melide acompañando o café. As Papalibros adultas tamén fixemos boa provisión de libros para o verán, nos que abunda o cómic e a narrativa. Volveremos de novo en outubro e unha das primeiras lecturas será De ratos e homes, de J.E. Steinbeck. Felices verán cheo de lecturas a todas e todos!

OS PAPALIBROS DESPIDEN O CURSO EN FURELOS

No club Papalibros de 1º ciclo de ESO xa temos institucionalizada a nosa despedida de curso na praia fluvial do río Furelos. Este ano o tempo acompañou e foron moitas e algúns as valientes que se atreveron a bañarse despois de comer. Velaí facendo as cousas que máis nos gustan club: comer (sobre todo pizza) e ler. Botade unha ollada ás nosas lecturas... Esta última semana os Papalibros de todos os cursos e idades fixeron un auténtico atraco á biblioteca, levando emprestados unha chea de libros. Case houbo pelexas nos títulos máis solicitados: Bajo la misma estrella, de J. Green, os primeiros números de sagas como El corredor del laberinto, Los juegos del hambre, Delirium, After de A. Tood, Juego de Tronos de G. R. R. Martin... o caso é que moitas e moitos tiveron que levar os libros en bolsas e houbo quen levou máis de 10 libros para as vacacións. Felices lecturas e feliz verán para todas e todos e , moi especialemnte para os Papalibros.

CORAZÓN DE CHOCOLATE, UN ROTEIRO EN COMPOSTELA

Despois de estar lendo Corazón de chocolate, un misterio para Tintimán en Compostela, de Jauréguizar durante o último trimestre nas clases de reforzo, por fin o xoves 11 de xuño fumos a Compostela a percorrer os lugares nos que se move Uxío Lobo, o noso protagonista, tratando de resolver un extraño caso en torno a catedral de Santiago. Escollemos esta lectura porque parte do alumnado de refozo, a pesares de vivir en pleno camiño de Santiago, non coñecía a Catedral de Santiago nin a Compostela monumental. O libro, ademais de describirnos lugares emblemáticos de Santiago, aporta moitos datos sobre a historia de Galicia, centrándose principalmente na construción da catedral.

No noso roteiro engadimos algún lugar a maiores, para poder coeñcer mellor a zona vella compostelá. Axudados por unha pequena unidade didáctica comezamos na rúa de Xoán XXIII, onde se atoparía o instituto "Charles Lemaur" no edificio que hoxe é a Facultade de Ciencias da Educación. Subimos bordeando o San Martiño Pinario observando as súas fachadas, saímos pola rúa de Xerusalén, antiga xudería. Baixamos pola Acibechería até o Obradoiro, onde entramos no pazo de Xelmírez e repasamos quen fora este personaxe. Estudamos a fachada e a historia do Hostal dos Reis Católicos e dende alí divisamos a rúa das Hortas, onde estaría a casa chea de gatos do pai de Uxío, e que dende a morte deste Uxío debía coidar.
Vistamos o arquivo da catedral, cos permisos correspondentes e sen tentar facernos pasar polos sobriños de ninguén, como fixera Uxío na novela. Esta visita foi moi especial, vimos manuscritos do s. XV, libros moi grandes chamados tumbos, a copia facsímile do Códice Calixtino e a maior sopresa foi cando o noso guía nos abriu unha especie de mesa e descubrimos unhas escaleiras que baixaban ao arquivo musical, miúdos libros que había alí! Ao saír do arquivo catedralicio vimos con calma as Praterías e a praza da Quintana.
Despois veu a parte máis aventureira, tivemos que facer un percorrido sen profes seguindo as instruccións que viñan no noso cuestionario. Así, subindo pola rúa Xelmírez chegamos á praza de Cervantes, onde supostamente estaba o "Diario Galego", no que traballara Norberto Lobo, o pai de Uxío, ás ordes de don Anxo. Alí debíamos entrar na librería Couceiro e pedir o sobre secreto con novas instrucións. Co mapa que había no sobre poidemos chegar á praza de Mazarelos, pasando polo mercado de Abastos, e de alí continuamos até a Alameda para facer unha foto coas famosas Marías. O noso percorrido a soas remataba na praza do Toural, onde estaba a "Fábrica de chocolate" na que obteivemos a nosa "recompensa", que non podía ser outra que un corazón de chocolate.
Despois dun xeneroso descanso para xantar, collemos pola rúa do Vilar para visitar a Catedral. Primeiro vimos o interior do templo, comezando polo altar maior e as distintas capelas, entrando na Corticela e fixándonos as portas e reixas polas que Uxío podería entrar a ese soto subterráneo da catedral. Por desgraza non puidemos ver o Pórtico da Gloria, porque se está restaurando, pero vimos a Cripta do apóstolo, a porta Santa e até houbo que subiu a dárlle un abrazo a Santiago. Tamén comprobamos que na catedral hai realmente un soto, a excavación arqueolóxica na que se atoparon as catacumbas.
Xa para rematar a nosa xornada, subimos ás cubertas da catedral, tratando de descubrir o sitio por onde Uxío escalara para tentar coarse no arquivo. As vistas eran alucinantes e a nosa guía, Laura, explicounos de xeito moi ameno un montón de cousas sobre Santiago e a historia da catedral, moitas das cales xa viramos na clase. E con estas vistas de Santiago dende as alturas rematamos a nosa xornada que, aínda que para algúns foi moi cansa, serviunos para coñecer un pouco mellor Compostela e aprender moitas cousas da nosa historia que non sabiamos e decatarnos do rico que é o noso patrimonio cultural.

AS PAPALIBROS ADULTAS CON MURAKAMI E BLACKSAD

Aínda que este curso non fixemos moita publicidade, as xuntanzas do club de adultos seguen vento en popa. Seguimos xuntándonos un mércores ao mes cun par de lecturas: unha novela e un cómic.

Así levados lido dende que comezou o curso os seguintes títulos: La mujer habitada de G. Belli, Barrio Lejano de Taniguchi, La acabadora de M. Murgia, Los combates cotidianos de M. Larcenet, Memorias de la niña mala de M. Vargas Llosa, Watchmen de A.Moore & D. Gibbons, O sentido dun final de J. Barnes e Carta a una desconocida de S. Zweig. 

Nesta última xuntanza demos conta de Tokio Blues, de H. Murakami, e do primeiro volume de Blacksad, de Guarnido & Díaz Canales. Murakami forma parte dese intento que facemos as Papalibros de achegarnos a outras literaturas e resultounos sorprendente o protagonismo deses mozos tan libres e independentes nun Tokio de finais dos anos 60 occidentalizado ao que chegan os ecos do maio do 68. O protagonista, Toru Watanabe, un mozo marcado polo suicidio do seu único amigo, comeza os seus estudos universitarios e debe enfrontarse á vida en medio da soidade e a inseguride propia da súa idade. Descubrirá o amor, pero un amor que conleva dor, e buscará con ansia a amizade. Chama a atención a ausencia da figura paterna ou de outras persoas maduras e adultas que o acompañen nesa transición a idade adulta á que chega a través da superación da dor e coa axuda dos seus iguais, que tamén sufriron como el.  

Blacksad é case un clásico que tiñamos na lista de lecturas pendendentes. É máis que comprensible que recibise tantos premios, pois o primeiro que chama a atención neste cómic de xénero negro é o extraordinario debuxo de Guarnido. Os zoormorfos, posible influencia de Disney, para a que traballa Guarnido, e/ou de Maus, son a esencia da narración, non é necesario describir ao noso protagonista que é un elegante e guapetón gato, ou a un empresario que é un sapo, un réptil que é asasino a soldo ou unha amante que é unha linda gatiña moi humanizada. Os planos son maxistrais, non nos estraña que o noso antigo e admirado compañeiro Xosé Tomás o utilizase como modelo para explicar as entrañas do cómic ao alumnado. Pero ademais dos personaxes, outra das cousas estupendas de Blacksad son os escenarios xenuínos que recrea nesa Norteamérica dos anos cincuenta: as mafias, o racismo, a caza de bruxas, os cálidos ambientes de Nova Orleans ou da Ruta 66, na que non faltan os beatniks facendo a súa particular "On the road". O certo é que algunhas non poidemos conternos e limos todos os demais volumes.

Pero se as nosas lecturas van por bo camiño, a parte gastronómica non queda atrás. Velaí a estrela do noso club de gourmets, o delicioso pan que fai Maruxa no seu forno de leña, desta vez con forma de corazón, todo un luxo.

LER BAIXO AS ARBORES, POR FIN A PRIMAVERA!!

Estes días previos ás letras galegas por fin se nos manifesta a primavera e as e os Papalibros podemos facer unha das cousas que máis nos gusta, ler ao aire libre, disfrutando da natureza.

Na xuntanza deste mércores, co primeiro ciclo de ESO, falamos dalgunhas lecturas. Por exemplo, María Fuciños, de S1A, está a ler La caída de los gigantes, un libro de máis de mil páxinas que len os adultos. María vai chegando á páxina catrocentas e contounos que o libro narra historias de diferentes personaxes que viven en Inglaterra, Rusia, Alemania... que logo se encontrarán na primeira Guerra Mundial. Aproveitamos para explicar que o título, A caída dos xigantes, fai referencia á caída dos grandes imperios europeos como Prusia ou Austria-Hungría despois da primeira Gran Guerra.

Sara Folgueira, de S1B, a superfan de Laura Gallego, falounos do último libro da autora, Todas las hadas del reino, que nos conta a historia de Camelia, unha fada madriña que empeza a ter problemas cando lle encomendan a Simón, un mozo de cadras que está namorado dunha princesa e necesita a súa axuda.

Dende aquí queremos tamén felicitar especialmente a Ana Mª Prieto, de S1C, que bateu o récord de lectura completando catro carnés de Papalibros. Ana leu 24 libros no que vai de curso e gañou catro vales de 10 €. Esta si que que é unha Papalibros!!

CARLOS NEGRO DE NOVO EN MELIDE

Outra vez alumnado do IES de Melide, neste caso 3º de ESO, tivo a sorte de volver disfrutar da presenza de Carlos Negro,que desta vez nos presentou o seu poemario de Penúltimas tendencias, sen deixar de redordarnos algún poema de Makinaria. Na actividade actividade estiveron presentes moitas Papalibros, e unha delas, Iria Barreiro, de 3º B, fai esta magnífica crónica da xornada:

O pasado xoves 7 de maio, o escritor galego Carlos Negro (Lalín, 1970) agasallounos aos alumnos e alumnas de terceiro da ESO cunha interesante e divertida charla sobre dous dos seus grandes éxitos na literatura xuvenil: Makinaria e Penúltimas tendencias. Makinaria é un conxunto de poemas que tratan da vida aloucada dos mozos de 18 anos, que soamente pensan en queimar a goma das rodas e sentir a euforia correndo polas súas veas, sen importar o que ninguén lles diga, ata que é demasiado tarde. Con ela, trata de nos facer ver o ridículo da situación para evitar que sexa demasiado tarde tamén para nós. Penúltimas tendencias é tamén un conxunto de poemas que falan da gaiola que atrapa a xente coas súas revistas Super Pop e Megafashion, que nos fan ver que o mundo é rosa, que nos din como debemos ser para poder triunfar na vida…, e con ela o autor quere facernos ver que nós somos únicos na nosa forma de ser, e non como os demais queren que sexamos. Carlos Negro comezou contándonos o conto portugués Unha princesa do pior. Nese momento xa nos deu a amosar unha pequena parte do seu carácter tranquilo e animoso. Continuou falándonos un pouco sobre Makinaria, onde se demostrou que Carlos Negro é unha persoa moi agradable e divertida. Despois de mostrarnos uns coches de xoguete musicais para presentar o argumento de Makinaria, fíxonos rapear un pouco algúns poemas como "Sound Play Session Vol. 1" ou "Nota Necrolóxica", facéndonos tamén pasar un bo anaquiño.
Pero ao que dedicou a maior parte do tempo foi a Penúltimas tendencias. Ensinounos o contido do seu baúl, que contiña os obxectos nos que se inspirara para escribir a súa obra, non sen antes parodialos un pouco. Ensinounos o seu diario de One Direction, ou a súa tétrica boneca Corvo, que a pesar de ter un carácter escuro, ten tamén un corazón moi puro, como nos ensinou Carlos. Despois de mostrarnos que nós eramos únicos ensinándonos o noso reflexo nun espello, agasallounos ademais cunha dedicatoria a aqueles que a quixemos, identificando cun simple saúdo que lle entregabamos, a frase que mellor encaixaba co noso carácter (e sorprendentemente, conseguiuno).
Na miña opinión, ademais de falar claramente e abrirnos a nós un pouco os ollos, Carlos Negro é unha moi boa persoa que nos marcou a todos un sorriso na cara ademais dunha pegada no corazón.

As Papalibros encadernan

Este ano a celebración do Día do Libro estivo marcada por actos que tiñan en común o fía condutor do Homo Habilis, o noso tema de traballo deste curso. Entre as moitas actividade que se realizaron: abecedariso baleiros e sistemas de numeración en 1º de ESO, sistemas de escritura e soportes en 2º, tipos de abecedarios na aula específica, linguaxe de signos, historia da notación musical... que podedes ver nesta ligazón e nesta outra Aquí vos amosamos un obradorio de encadernación no que participaron moitas/os Papalibros. Esta actividade estivo a cargo de AFEXDI, asociación dedicada á integración socio-laboral das persoas con minusvalidez intelectual a través do desenvolvemento do seu propio traballo. Grazas a eles puidemos coñecer o proceso de encadernación dun libro.
 

Día libro. Obradoiro. from loli2015

E aquí vos amosamos algunha das marabillas que fixo Loli Vázquez, a nosa coordinadora de biblioteca, utilizando libros reciclados, Parabéns, artista!

INSURXENTE NO CINE

Se hai uns meses íamos ver Sinsajo, terceira parte de Os Xogos da Fame, nesta ocasión tocoulle a outra triloxía non menos famosa, Diverxente coa súa segunda entrega Insurxente. Hai unha serie de cousas en común entre ambas series, á parte de ser existosas superventas escritas por mulleres, tamén son mulleres as heroínas protagonistas. Ambas son novelas distópicas ambientadas nun futuro postapocalíptico, amósannos unha sociedade que malvive nos restos da nosa civilización, devastada por unha gran guerra. En ambas a sociedade sufre un goberno opresor e totalitario que decide por elas e distribúe a riqueza e os recursos de forma arbitraria. En ambas hai rebeldia e inconformismo liderado por mulleres.

En Diverxente amósasenos unha sociedade dividida en faccións que, á parte levar asociadas unhas virtudes, desempeñan determinados roles a modo dos antigos estamentos medievais: Verdade ocúpase da xustiza, Cordialidade da agricultura e sector primario, Abnegación fai traballos comunitarios máis ben do sector secundario, Osadía encárgase da orde pública e Erudición do sector servizos. E todo estaría moi controlado se non fose porque hai unha serie de individuos que non encaixan en ningunha ou ou fan en varias á vez, estes son os diverxentes, como a nosa protagonista Betrice Prior, Tris. En Insurxente, a nosa heroína ten que superar a perda dos seus pais, ocurrida na primeira parte, e enfrontarase á Erudición, a responsable destas mortes e facción dominante.
Aínda que o final non nos deixou tan en vilo como Sinsajo, a aparición dun novo personaxe, a intrigante nai de Cuatro, o heroe consorte, dará paso a novos acontecementos, que veremos en próximas entregas.

KASSA, teatro a cargo do Elefante Elegante

A semana pasada os Papalibros xunto coas alumnas e alumnos das aulas de teatro fomos ao Salón Teatro de Compostela para ver KASSA, a cargo da compañía coruñesa O Elefante Elegante.

Kassa é unha homenaxe á Metamorfose de Kafka no centenario de da súa publicación e é unha versión libre da obra. Se Gregorio Samsa se metaforseaba en cascuda debido a mala vida que levaba polo exceso de traballo e ao tedio acumulado, o protagonista de Kassa vese convertido en animais varios por todo contrario: á perda do traballo, que conleva a perda do seu tren de vida nunha sociedade consumista e baleira e, irremediablemente a perda do fogar e da propia identidade.

Para contarnos esta historia o Elefante Elegante conta cunha magnífica compañia de actores que, cunha forma física e formación artística impresionantes, interpretan as letras dunha banda sonora propia, creada por artistas galegos, ao tempo que danzan e fan acrobacias. Cómpre destacar a espectacular escenografía que se converte nun personaxe máis, unha casa que vai evolucionando á par dos seus donos e acaba desintegrándose con eles. Parabéns a toda a compañía e grazas por engaiolarnos con esta historia.